Διεθνής ημέρα της γυναίκας και Αγρότισσα
Του Μανόλη Σοφ. Στρατάκη,
βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ν.Ηρακλείου
Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί διεθνώς ως η ημέρα της γυναίκας και με αφορμή αυτή την επέτειο γίνονται διάφορες εκδηλώσεις σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Η ελληνική Βουλή επέλεξε με μια ειδική συνεδρίαση αφιερωμένη στην αγρότισσα γυναίκα, να εορτάσει αυτή την επέτειο.
Ακούστηκαν πολλά για την αυταπάρνηση της μάνας στα πλαίσια αυτής της συνεδρίασης, που φόρτισαν την ατμόσφαιρα με συγκίνηση και η όλη συνεδρίαση ήταν ασφαλώς εκπλήρωση χρέους και απότιση ελάχιστου φόρου τιμής στην αγρότισσα μάνα, στην αγρότισσα εργαζόμενη γυναίκα και στην αγρότισσα ηρωίδα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι πέραν όσων ακούστηκαν, πολλά άλλα έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στην παλαιότερη και σύγχρονη λογοτεχνία και ιστορία. Η αγάπη της μάνας δεν περιορίζεται στην μητρική αγάπη αλλά επεκτείνεται στην αγάπη της για την πατρίδα και την πρόοδο.
Γιʼ αυτό το λόγο, τα όποια κεκτημένα κυρίως των τελευταίων 30 χρόνων που αναφέρονται στα ίσα ατομικά και οικογενειακά δικαιώματα, μπορούν να συνιστούν ένα θετικό αλλά όχι επαρκή απολογισμό.
Η ελληνική ύπαιθρος βιώνει ένα καινούργιο κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι το οποίο διαμορφώνει ένα διαφορετικό περιβάλλον που συνεχώς αλλάζει.
Το νέο αυτό περιβάλλον απαιτεί νέες πολιτικές και παρεμβάσεις άλλης κλίμακας αν πραγματικά μας ενδιαφέρει το ευοίωνο μέλλον της αγρότισσας γυναίκας.
Τόνισα στη δική μου παρέμβαση ότι η εξάντληση των προσπαθειών για παροχή σύνταξης στα 60 χρόνια και μάλιστα υπό τη μορφή κοινωνικής παροχής, μπορεί να ανακουφίζει αλλά υποκρύπτει ψηφοθηρική σκοπιμότητα, όταν μάλιστα δεν συνδεθεί με το νέο ασφαλιστικό σύστημα των αγροτών που σε όλους, πλην του ΠΑΣΟΚ, δεν άρεσε και γιʼ αυτό δεν το ψήφισαν στη Βουλή και ίσως στην πίσω μεριά του μυαλού τους να σκέφτονται και την κατάργηση του νέου ΟΓΑ.
Όμως ούτε η ολοκληρωμένη πρόταση του ΠΑΣΟΚ, η οποία στα πλαίσια του νέου ΟΓΑ και του ισχύοντος ασφαλιστικού συστήματος χαρακτηρίζει το επάγγελμα βαρύ και ανθυγιεινό και δίδει σύνταξη στα 58 χρόνια, μετά από 37 χρόνια εργασίας, όπως συμβαίνει σε όλα τα ταμεία, μπορεί να λύσει το πρόβλημα, αν και διαμορφώνει προϋποθέσεις αναβάθμισης του αγροτικού επαγγέλματος οι οποίες όμως δεν αρκούν.
Η αγρότισσα ως εργαζόμενη γυναίκα έχει κι αυτή ανάγκη από βρεφονηπιακό σταθμό, ολοήμερο δημοτικό σχολείο και ολοήμερο γυμνάσιο, για να μπορεί να ασχοληθεί με τις δουλειές της.
Η αγρότισσα γυναίκα χρειάζεται κίνητρα για να μπορεί να οργανωθεί και να αναπτύξει οικοτεχνικές δραστηριότητες που συμβάλλουν στην βελτίωση της ποιότητας ζωής στη σύγχρονη εποχή, ιδιαίτερα όταν συνδέονται με δοκιμασμένες στο χρόνο συνταγές και παραδόσεις.
Η αγρότισσα γυναίκα χρειάζεται στήριξη, γνώση και επιμόρφωση που πρέπει να της παρέχεται μέσα από διαρκείς και σταθερές διαδικασίες.
Χρειάζεται ευκαιρίες για τη συμμετοχή της στα κέντρα λήψης αποφάσεων γιατί τότε μόνο μπορεί να συμβάλλει και η ίδια στην επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.
Αυτές οι κατακτήσεις είναι δυστυχώς ζητούμενες και πρέπει η πολιτεία να συμβάλλει για να γίνουν πράξη γιατί τότε μόνο οι κάθε μορφής επέτειοι για τη γυναίκα δεν θα αποτελούν ένα μνημόσυνο αλλά ευκαιρία απολογισμού και προβληματισμού για νέες κατακτήσεις, για να είναι σε θέση να συνεχίσει να προσφέρει.
Σε αντίθετη περίπτωση, χρόνο με το χρόνο, οι αγρότισσες θα μειώνονται και θα επιδιώκουν να βρουν διέξοδο σε άλλες απασχολήσεις με πολλαπλές αρνητικές συνέπειες για την κοινωνία και την Πολιτεία.