* Άρθρο του Μανόλη Σοφ. Στρατάκη
Βουλευτή Νομού Ηρακλείου
Λέγεται, όχι τυχαία, ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης δημιουργούνται πολλές ευκαιρίες που, αν αξιοποιηθούν, βοηθούν όχι μόνο στο ξεπέρασμα της κρίσης, αλλά και της παθογένειας ενός oλόκληρου συστήματος, που μπορεί να αποτελεί και μια από τις αιτίες της κρίσης.
Με βάση όλα τα παραπάνω το σλόγκαν «να κάνουμε την κρίση ευκαιρία» έχει ιστορική και ουσιαστική βάση και είναι δυνατόν με προϋποθέσεις να γίνει πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί σαφές σε όλους ότι το μέλλον των αγροτών της Κρήτης αλλά και όλης της χώρας δεν είναι ευοίωνο.
Από τη μια η αγροτική παραγωγή έχει μειωθεί αισθητά, αλλά και η αξία της έχει απομειωθεί με αποτέλεσμα το αγροτικό εισόδημα να έχει φτάσει στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα.
Από την άλλη, ακόμη και για την διατροφή του πληθυσμού γίνονται εισαγωγές βασικών ειδών, που ακόμη και πριν από λίγα χρόνια είχαν επάρκεια στην χώρα και εθεωρείτο αδιανόητη η εισαγωγή τους.
Κατά καιρούς και από πολλές πλευρές έχουν επισημανθεί προβλήματα, έχουν γίνει διαπιστώσεις και έχουν καταγραφεί προτάσεις, αλλά τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν χειροτερεύουν και χρόνο με το χρόνο προκύπτουν νέα αδιέξοδα.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αλλά και το αρνητικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί για τον αγροτικό τομέα, εκτιμώ ότι πέρα από τα αίτια της εξέλιξης αυτής που το βασικότερο, είναι ότι δεν παράγεται επαρκές εισόδημα για τον αγρότη-παραγωγό έστω και αν ο καταναλωτής ακριβοπληρώνει τα προϊόντα που καταναλώνει.
Το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των τιμών στο ράφι και των τιμών στο χωράφι αποδεικνύει τα προαναφερόμενα.
Πιστεύω ότι το πλέον σημαντικό πρόβλημα του οποίου η λύση πρέπει να επιδιωχθεί άμεσα, είναι το πώς το ελληνικό αγροτικό προϊόν θα φτάσει στον καταναλωτή, πιστοποιημένο, τυποποιημένο, με το μικρότερο δυνατό κόστος και η όποια προστιθέμενη αξία αλλά και η τιμή που πληρώνει ο καταναλωτής, να επιστρέφει στον παραγωγό κατά το μεγαλύτερο ποσοστό.
Στον βαθμό που θα λυθεί αυτό το πρόβλημα με προτάσεις που υπάρχουν και εστιάζονται σε νέες μορφές οργάνωσης των αγροτών παραγωγών, οι οποίες θα εμπεδώνουν την εμπιστοσύνη τους σε συνεχή βάση μέσα από ελεγχόμενες διαδικτυακές διαδικασίες, τότε η γνωστή ρήση ότι «το αγόι ξυπνάει τον αγωγιάτη» θα αρχίσει να βρίσκει εφαρμογή στους αγρότες και τον αγροτικό τομέα.
Ζητήματα που αφορούν: τα διαρθρωτικά προβλήματα του αγροτικού τομέα, τη μείωση του κόστους παραγωγής, τη σύνδεση της έρευνας με τα πραγματικά προβλήματα, τις αναγκαίες υποδομές και ένα σχέδιο παραγωγής προϊόντων, που θα καλύπτουν τις ανάγκες της αγοράς όπως θα προκύπτουν από την απορρόφηση των προϊόντων στα ελεγχόμενα σημεία πώλησης, θα δρομολογηθούν αποτελεσματικά γιατί οι ρυθμοί επίλυσης τους, θα αποκτήσουν διαφορετική δυναμική από τη σήμερα ισχύουσα, ανεξάρτητα από την πολιτική βούληση.
Πιστεύω ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και σε περιόδους κρίσης που η ίδια δημιουργεί, το μοναδικό όπλο κάθε παραγωγού είναι και πώς το διεθνές και καλά οργανωμένο κεφάλαιο θα περιορίσει την παρέμβαση του στον έλεγχο της παραγωγής και των καταναλωτών.
Υπάρχουν παραδείγματα οργάνωσης που αν αξιοποιηθούν από τα κράτη ή τους κοινωνικούς φορείς της οικονομίας μπορούν να δώσουν θεαματικά αποτελέσματα και γρήγορη προσαρμογή της ελληνικής αγροτικής παραγωγής αλλά και κάθε άλλης παραγωγής στις σημερινές απαιτήσεις, με τη μεγαλύτερη δυνατή απολαβή των παραγωγών, άρα όχι μόνο τη διατήρηση, αλλά και του πλούτου της παραγωγής.
Η ανάγκη για αύξηση του παραγόμενου πλούτου στη χώρα μας, από τους τομείς στους οποίους διαθέτουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα, όπως είναι και ο αγροτικός τομέας, επιβάλλει να αντιμετωπίσουμε άμεσα αυτά τα προβλήματα γιατί μόνο τότε θα έχει μέλλον ο αγροτικός τομέας αλλά και το μέλλον των αγροτών θα είναι διαφορετικό από αυτό που σήμερα διαφαίνεται.
Βασική προϋπόθεση είναι οι ίδιοι οι αγρότες αλλά και το σύνολο των παραγωγών να κατανοήσουν αυτές τις αναγκαιότητες και να πειστούν ότι η δική τους συμμετοχή μπορεί να είναι καθοριστική σε μια τέτοια προοπτική.