O Αγροτικός τομέας στην Ελλάδα και το μέλλον του
του Μανόλη Σοφ.Στρατάκη
Βουλευτή ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ν. Ηρακλείου
Ο Αγροτικός τομέας αποτελεί εκ των πραγμάτων μέχρι σήμερα τον βασικότερο προμηθευτή της διατροφικής αλυσίδας και συμβάλλει αποφασιστικά στην εξάλειψη της πείνας αλλά και στην εξασφάλιση του «ευ ζην» και της μακροζωίας.
Γι’ αυτούς τους λόγους θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Αγροτικός τομέας ταυτίζεται με την ίδια τη ζωή, αν και η τρίτη επανάσταση σε αυτόν μετά από αυτήν της εκμηχάνισης και των χημικών, η επανάσταση της βιοτεχνολογίας, προσπαθεί να τον υποκαταστήσει, τουλάχιστον με τη γνωστή μέχρι σήμερα μορφή του, παράγοντας μεταλλαγμένα προϊόντα, αλλά με άγνωστες συνέπειες.
Ο Αγροτικός τομέας στην Ελλάδα είναι γεγονός ότι φθίνει, γιατί ο ανταγωνισμός που έχει επιβληθεί στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, καθιστά ασύμφορη την παραγωγή προϊόντων που αλλού παράγονται με πολύ μικρότερο κόστος. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα ομοειδή προϊόντα άλλων χωρών δεν έχουν την ίδια αξία, όχι τόσο από πλευράς ποιότητας αλλά από πλευράς κόστους, επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις ο συντελεστής εργασία, λόγω χαμηλών ή ανύπαρκτων ημερομισθίων, έχει μικρότερη συμμετοχή στη διαμόρφωση του τελικού κόστους.
Ο Αγροτικός τομέας στην Ελλάδα, παρ’ όλα αυτά έχει μέλλον, αρκεί να υπάρξει σωστή αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων που τον μαστίζουν.
Ένα από τα μεγαλύτερα διαρθρωτικά προβλήματα είναι η μορφή και το μέγεθος της Αγροτικής εκμετάλλευσης.
Επειδή κατά κανόνα η ύπαρξη Αγροτικής εκμετάλλευσης στον αγροτικό τομέα απαιτεί τον συντελεστή έδαφος, η μορφή και το μέγεθος του γεωργικού κλήρου παίζει καθοριστικό ρόλο.
Ως επιχείρηση στον Αγροτικό τομέα πρέπει να χαρακτηρίζεται μόνο η εκμετάλλευση της οποίας το μέγεθος την καθιστά βιώσιμη. Για να γίνει όμως βιώσιμη απαιτούνται κίνητρα.
Επειδή δε το πρόβλημα του μεγέθους του κλήρου είναι και πρόβλημα της Ε.Ε. σε σχέση με άλλες χώρες, όπως την Αμερική και τον Καναδά, υπάρχει έδαφος για λήψη μέτρων από πλευράς Ε.Ε. που θα αφορούν αυτό το σημαντικό διαρθρωτικό πρόβλημα της χώρας μας.
Το άλλο μεγάλο πρόβλημα που απαιτεί συνεχή παρακολούθηση και προσαρμογή λόγω και των αυξημένων απαιτήσεων είναι οι υποδομές σε αρδευτικά έργα (φράγματα κλπ.), καθώς και σε δίκτυα (οδικά κλπ.).
Όμως, σημαντικότερο και επείγουσας αντιμετώπισης είναι το πρόβλημα που αφορά τη μερική τουλάχιστον ολοκλήρωση του Αγροτικού τομέα από την πλευρά των παραγωγών, και τη συμμετοχή τους στην προστιθέμενη αξία, από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, όπου η γνωστή ψαλίδα καθημερινά διευρύνεται.
Η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού διαμέσου των κοινωνικών επιχειρήσεων και η ενεργοποίηση όλων των εμπλεκόμενων στις διαδικασίες διάθεσης των προϊόντων, θα δώσει μια άλλη προοπτική στον Αγροτικό τομέα.
«Το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη» λέει ο σοφός λαός μας και στην προκειμένη περίπτωση, αν υπάρχει ενδιαφέρον όλοι θα ενεργοποιηθούν για παραγωγή πιστοποιημένων ποιοτικών προϊόντων, αρκεί να κερδίζουν αυτά που πρέπει και πράγματι δικαιούνται.
Με βεβαιότητα, σύμφωνα και με τη συγκυρία, το μεγαλύτερο πρόβλημα βρίσκεται σε αυτήν την έλλειψη-κλειδί για τις μελλοντικές εξελίξεις και συνδέεται άμεσα με τη συνέχιση ύπαρξης του Αγροτικού τομέα της χώρας μας.
Με δεδομένο ότι οι συνθήκες στη χώρα μας για παραγωγή προϊόντων άριστης ποιότητας είναι εύκολες, γιατί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτουμε το επιτρέπουν, η σωστή εμπορία και διάθεσή τους είναι το σημείο αιχμής, για να υπάρξει ενδιαφέρον από τους παραγωγούς, αφού δεν μπορεί ο καθένας χωριστά να γίνει έμπορος. Αυτή την αδυναμία και το πρόσφορο έδαφος που δημιουργεί, αξιοποιεί το ιδιωτικό κεφάλαιο, προκειμένου να κάνει για λογαριασμό του την ολοκλήρωση του Αγροτικού τομέα. Οι παραγωγοί, αν πράγματι επιθυμούν να επιβιώσουν και να συνεχίσουν τις παραγωγικές τους δραστηριότητες, οφείλουν με τη συνδρομή της πολιτείας να αναλάβουν πρωτοβουλίες.
Ποτέ δεν είναι αργά, όσο και αν έχουμε καθυστερήσει, αρκεί να υπάρξει πολιτική βούληση, κατεύθυνση και κίνητρα για το εγχείρημα.
Η συγκυρία ανάδειξης και προβολής των ελληνικών ποιοτικών προϊόντων και η προτίμησή τους καθημερινά από περισσότερους καταναλωτές, επιτρέπει νέες μορφές εμπορίας τους, με τη συμμετοχή των παραγωγών.
Είναι φανερό ότι μόνο μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να δώσει προοπτική στον Αγροτικό τομέα της χώρας μας και ένα ευοίωνο μέλλον γι’ αυτόν.
Σε διαφορετική περίπτωση, μόνο κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις θα επιβιώσουν, και αυτές στο βαθμό που θα συνεργαστούν με τα συμφέροντα των διεθνών εταιρειών της διατροφικής αλυσίδας και οι υπόλοιπες μικρές και μεσαίες θα εγκαταλειφθούν, αφού πρόσκαιρα θα παραδοθούν σε μεταναστευτικά εργατικά χέρια.
Οι καιροί ου μενετοί, χρειάζεται όμως όραμα, γνώση και πολιτική βούληση, και μια Κυβέρνηση που θα θέλει να υποστηρίξει τα συμφέροντα των πολλών και όχι των πολύ λίγων.